Hoe gaat het nu met twee kinderen?

Dat de overgang van één naar twee kinderen een aanpassing ging zijn dat wisten we. Je hoort wel vaak mensen zeggen dat van geen naar één zwaar is maar dat twee kinderen wel meevalt. Anderen hoor je dan weer zeggen dat het moeilijk is. Maar dan denk ik: wat doen die gezinnen met meer kinderen dan? En alleenstaande ouders? Maar goed… nu hebben we het hier niet over iemand anders, we hebben het over ons, over MIJ…hoe IK het beleef.

Twee kinderen? Aanpassen!

Man, dat is wel even aanpassen. Wanneer je meerdere kinderen hebt dan besef je eigenijk pas hoe gemakkelijk één kind is. Nee echt… ik ben soms zo blij dat ik even één van de twee bij oma en opa kan laten en met één kind kan terugkeren. Zoveel relaxter. Maar goed, ik hoor het sommigen al zeggen: “Je wou toch twee kinderen?”. Ja natuurlijk, ik wil er zelfs meer! Moest ik het geduld hebben voor meerdere kinderen. Ik zal je alvast zeggen: het is aanpassen.

Alles dubbel

Yup, alles dubbel hé. Je hebt dubbel zoveel handen nodig, je doet alles in het dubbel; twee keer eten geven, wassen, aankleden, in bed leggen, verschonen… Je maakt ook dubbel zoveel ruzie met je man (en soms je kinderen). Maar… je krijgt ook dubbel zoveel liefde terug hoor. Alles dubbel 😉

Moe

De eerste maanden met een baby zijn altijd de zwaarste. Dan mogen wij nog van geluk spreken dat we gezonde kinderen hebben. Ik mag er niet aan denken wat mensen moeten doorstaan wanneer ze een kind hebben dat gezondheidsproblemen of eender welke problemen hebben. Het kan altijd erger denk ik dan. Ik ben soms zelfs beschaamd als ik weer eens aan het klagen ben. Maar zoals mijn vriend altijd zegt: je moet alles in perspectief zien. Op DEZE moment hebben wij het soms zwaar en dat MAG. Daar is niets mis mee om dat te zeggen, ook al weet je dat er vele ergere dingen in de wereld zijn. En ja, toegegeven, we hebben het soms zwaar. Wij hebben twee pittige kinderen. Vince is 3 en doet het lekker ni en kan soms heel héél aanwezig zijn en Lex is eigenlijk volgens mij ook zo. Of wordt ook zo. (Dat kan ik natuurlijk nu nog niet weten). Hij heeft veel aandacht nodig maar dat geven we met liefde en plezier, aan beiden. De eerste weken met Lex waren redelijk vermoeiend. Veel wenen (krijsen), de borstvoeding die eigenlijk niet goed liep (en ik mijn hoofd) en we hebben nog steeds onderbroken nachten en ik moet zeggen dat het slaaptekort ons beiden geen goed doet. Dagelijks vitten wij (manlief en ik) op elkaar en de gemoederen lopen soms hoog op. Wat jammer is want meestal is dat voor de kleinste dingen die eigenlijk onbelangrijk zijn. Maar ja, de appels vallen niet ver van de boom zeker? Stom hé…

Superlieve en leuke momenten

Natuurlijk is het ouderschap niet allemaal kommer en kwel. Integendeel. Het is het mooiste gevoel dat je kan hebben, de liefde voor je kinderen. Wanneer je ze ‘s morgens wakker gaat maken en wanneer ze je opmerken: die ogen die beginnen stralen en de glimlach, de herkenning, de liefde… Hoe moe ik dan ook ben, hoe vroeg het dan ook is… Dan vult mijn hart zich met warmte en toveren ze automatisch een brede glimlach op mijn gezicht. Wanneer ze schaterlachen om iets wat je doet, wanneer ze komen knuffelen, wanneer ze komen uithuilen en zelfs wanneer ze lastig doen.

Mama van twee kinderen, twee jongens. Ik ben gewoon een jongensmama. Ik, die vroeger nooit een jongen wou. Ik zit er opgescheept met drie thuis! Eerlijk? I love it. Alhoewel ik soms wel een meisje mis in huis. Misschien toch nog een derde? (nee, dan wordt er iemand anders compleet gek)

 

XOXO Nathalie