Het is nu wel erg duidelijk dat mijn kind hoogsensitief is

Het is tegenwoordig een hot item en vele mensen lachen er misschien mee. Misschien lachte ik er enkele jaren geleden ook wel zelf mee. Of dacht ik: allez, er is weer een label bij. Wat je zelf niet meemaakt kan je nooit helemaal begrijpen. Tot mijn eigen kind in mijn ogen soms wat ‘anders’ deed , maar toch herkenbaar want ik deed het vroeger ook. Nog maar recent ontdekte ik dat ik blijkbaar hoogsensitief ben en dat het daardoor is dat ik me vaak anders voelde of alles zo intens beleefde. Nu is het echt duidelijk dat V. ook hoogsensitief is.

Weer een label?

Ja, ik heb sowieso een hoogsensitief kind. Sinds ik mama ben geworden kijk ik sowieso anders naar situaties. Vooral in de klas. Ik kan wel zeggen dat het me een betere juf maakte. Toch op het gebied van ‘luisteren naar kinderen’ en ‘oog hebben voor het anders zijn’. Hoe dan ook kom je met verschillende kinderen in aanraking. ADD, ADHD, ASS en nog vele afkortingen en stoornissen. Het hoort erbij. Ook al staan vele mensen (en ouders) afwijzend tegenover labels, ik ben toch voor. Niet om kinderen in hokjes te kunnen duwen, maar om te wéten hoe ermee om te gaan. Want geloof me, het is makkelijk als je wéét wat er gaande is en hoe je het best communiceert met bepaalde kinderen. Zo kan je ze beter helpen en zo kan jij er ook vrede mee nemen. Niet alleen ouders maar ook de kinderen kunnen zichzelf beter begrijpen. Zo viel er ooit een grote blok van de schouders van een kind toen ze besefte dat ze er niets aan kon doen dat ze bijna alle woorden verkeerd schreef en toch haar uiterste best deed. Ze bleek dyslexie te hebben. Weten dat ze dit had, hielp haar te aanvaarden dat ze niet perfect was. Want ze was ook een heel gevoelig kind.

Mijn kind doet ‘anders’

V. was zeer snel qua cognitieve ontwikkeling. Hij praatte al terwijl anderen nog brabbelden, legt verbanden tussen zaken die kinderen van zijn leeftijd normaal helemaal niet zouden leggen en kende kleuren, letters en cijfers zeer snel. Mensen zeiden me verbaasd dat V. heel verstaanbaar en duidelijk kon praten op jonge leeftijd. Hij gebruikte ook moeilijke woorden. “Wat een slim manneke”, zeiden ze. Ja, heel slim. Zeker weten. Maar wel liep hij alleen over de speelplaats, huilde hij veel en sliep hij niet altijd goed. Ook begon hij soms ‘stout’ te doen en kreeg hij meer en meer tantrums. Hoort er allemaal bij, dacht ik. Ik zag genoeg andere ouders hetzelfde posten op sociale media. Ik ben niet alleen, dit is allemaal normaal.

Maar toen we verhuisden en ik zwanger was van L., was zijn slaappatroon helemaal in de war. Het werd zo erg dat we een opvoedingscoach inschakelden die ons héél goed geholpen heeft. Ik kan het echt iedereen aanraden. Toch diegene die wij hadden. Die schakelden we nog enkele andere keren in om zijn gedrag te bespreken. Maar het bleek moeilijker dan gedacht. Er veranderde niet zo veel omdat hij echt vaak moeilijk deed en niet reageerde op onze opmerkingen als hij zo’n bui had. Die kon ook meteen weer weg zijn, net zo snel ze gekomen was. Toen ik het vertelde aan haar, stelde ze me wel heel goede vragen. Misschien vroeg ik teveel van hem, misschien waren er teveel prikkels…

Toen werd het duidelijker

In het eerste kleuterklasje werd snel duidelijk dat V. het moeilijk had met twee juffen in de klas die halftijds werkten. Hij vroeg veel uitleg en wou weten wie het ging zijn, hoe lang iets duurde en wanneer hij terug naar huis mocht. Hij weende veel en kon niet stoppen, had veel psychosomatische klachten en had woedeaanvallen thuis.

Bij mij ging er een lampje branden toen ik in contact kwam met Steven Gielis. In eerste instantie kwam dat door L. Omdat L. heel slecht sliep, speciale pap moest hebben en overprikkeld leek als baby. Hij schrijft boeken over hoogsensitiviteit en opvoeden tot zelfvertrouwen en geeft ook lezingen. We begonnen te praten en ik herkende L., maar ook V. helemaal in het gedrag dat hij beschreef. Ik herkende ook mezelf. Toen had ik al een vermoeden van hoogsensitiviteit bij V.

Maar dit jaar, in het tweede kleuterklasje hebben we een juf die er heel erg mee bezig is en die know-how heeft van de materie. Ze leest er ook veel over en staat open voor HSP. Gelukkig! Ze gaf ook aan dat ze een vermoeden had dat V. hoogsensitief was en geeft duidelijke voorbeelden. Zo heeft V. het moeilijk met veranderingen, dingen die anders zijn dan anders en om de dag te starten. Hij vraagt heel vaak wie er bewaking heeft op de speelplaats en klaagt vaak van ‘keelpijn’. Gelukkig geeft zijn juf het niet op en neemt ze de tijd om V. te leren kennen zonder toe te geven aan zijn huilbuien. De laatste weken zijn weer terug hemels. Hij speelt ook graag met dezelfde kinderen en het klikt dan ook erg goed met bepaalde kinderen.

Er vallen veel puzzelstukjes op zijn plek

Ik ben een erg goed boek aan het lezen over hoogsensitiviteit bij kinderen. Daar staat V. in beschreven alsof het boek over hem gaat. Wat een herkenning. Voor mij en ook voor mijn vriend (die veel realistischer is dan ik) is het wel 200% duidelijk dat we te maken hebben met een HSP-er. Het is echter geen stoornis maar wel een karaktereigenschap. Je gaat het niet kunnen veranderen maar wel ermee leren omgaan. In het boek staan situaties die herkenbaar zijn en waardoor ik nu een heel andere kijk op mijn zoon heb.

• Ze houden van één op één relaties en zullen op de speelplaats vaak bij de juf staan en een praatje maken, of liever alleen gaan staan op bepaalde momenten om alles te observeren. Wanneer ik V. in de gaten hou tijdens speeltijden zie ik hem altijd bij de juf staan. Mijn collega’s komen vaak vertellen dat hij weer een praatje heeft gemaakt met hen.
• Verjaardagsfeestjes zijn een hel, zeker in het begin. Teveel kindjes, teveel prikkels en te weinig houvast. Het duurt altijd een tijdje voor hij gaat spelen en dan nog zal hij heel vaak terugkeren naar zijn plek of een praatje beginnen met een volwassene.
• Ze zijn vaak laat in bepaalde dingen zoals fietsen omdat ze iets meteen goed willen doen. Check…
• Ze krijgen wel eens woedeuitbarstingen als er teveel prikkels binnenkomen en teveel verschillende mensen bij elkaar zitten. Ze voelen ook erg spanningen aan die er zouden zijn. Rust kan dan een oplossing bieden. Dit maken we geregeld mee met V.
• Wanneer ze veel prikkels te verwerken hebben kan het slapen moeilijke gaan. Zo heeft V. gegarandeerd last van night tremors als het druk geweest is.
• Zijn nieuwjaarsbrieven voorlezen was een hel voor hem. Het lukte hem niet. Gelukkig begrepen de meeste mensen het wel. Sommigen wat minder maar dat is gewoon onwetendheid. Als je zelf niet zo bent dan kan je je moeilijk inleven.
• …

Nu we het weten kunnen we er gepast op reageren

Een voordeel van dit ‘label’ is dat we er nu gepaster op kunnen reageren. Ik werd vaak boos omdat ik vond dat V. flauw deed als hij niet meteen wou gaan spelen met de kindjes. Ik begreep niet zo goed waarom hij niet zoals al die andere kinderen meteen kon gaan spelen en ik schaamde me soms. Terwijl ik het als kind ook niet deed. Ik word zelf heel vaak zenuwachtig van de reacties van andere mensen. Zo kunnen bepaalde familieleden nogal ‘fout’ reageren op V. of zenuwachtig worden als het hem even teveel wordt. Daardoor word ik ook lastig omdat ik die signalen en prikkels zelf zo hard binnenkrijg. Niet gemakkelijk als hoogsensitief persoon…

Nu gaan we op zoek naar tools

Nu we zeker weten wat er aan de hand is kunnen we ons alleen maar inlezen, scholen en tools zoeken om ermee om te gaan. Ook gaan we op zoek naar iets wat V. rustig kan maken als hij teveel prikkels binnen krijgt. Zo vraagt hij soms zelf om klassieke muziek op te zetten in de auto en heeft hij zijn spijlen van zijn bed afgedekt met zachte dekens. We kunnen alleen maar houvast bieden. Het moeilijkste zijn de woede uitbarstingen. Het is voor ons niet altijd makkelijk om rustig te blijven als hij zo hevig reageert. Je ziet dan dat hij zelf worstelt met zijn gevoelens.

lees ook: rust bieden aan kinderen

Een hoogsensitief kind? De mooie kant van HSP

Maar zoals zijn juf vaak zegt… Hij hoeft niet perfect te zijn. Hij is lief, verstandig, grappig (veel humor!). We moeten nu gewoon aanvaarden dat wat wij denken dat leuk is (uitstapjes etc..) niet altijd even fijn zijn voor V. Mijn collega’s zeggen dat vaak hoor. Gewoon vervelen is ook goed en kan rust brengen voor elk kind. Structuur bieden, rustmomenten inlassen en proberen zelf kalm te blijven en weinig prikkels aanbieden… dat moet ik nog leren. En nu ga ik lekker knuffelen met mijn gevoelig manneke.

 

Hoe zit dat bij jullie? 

XOXO Nathalie