Lieve Vince,
Naar jaarlijkse gewoonte schrijf ik weer een brief naar je. Wat een bijzonder jaar. Het jaar waarin je je lentefeest houdt én waarin men zegt dat er lichamelijk en geestelijk een overgang is. Een beetje overgaan van kleine jongen naar grotere vent… Maar zoals je weet en zoals het altijd gaat zijn, ga jij mijn kleine ventje blijven. Heel je leven lang. Ik ben tenslotte je mama. En mama’s mogen dat blijven zeggen hé…
Je worstelt soms met jezelf, met al die gevoelens en dat hoofdje dat vol zit. Wij ook. En dat is oké. Je bent nu eenmaal wie jij bent én je bent prachtig. Een jongen met vele talenten, waaronder bouwen, creatief zijn, tekenen, zingen en nog zoveel meer. Die creatieve genen heb je waarschijnlijk van mij. Je vele interesses in allerlei zaken van papa. De kookgenen ook want zoals je weet is mama geen keukenprinses. Eigenlijk heb je een goede mix van ons beiden. Misschien een beetje teveel gevoeligheid, maar daar proberen we een weg in te vinden.
Het is een grote boze wereld en jij stelt je vaak de vraag waarom mensen “zo” doen. Anderen pesten, oorlog maken, … Wel, het zijn dingen die ik tot op heden ook nog steeds afvraag. Echter heb ik me er een tijdje geleden bij neergelegd dat niet iedereen hetzelfde denkt en voelt. We zijn nu eenmaal allemaal anders. Alleen voelen wij meer dan sommige anderen. Prettig is dat niet altijd. Soms wel… maar vaak zorgt het voor een overvol hoofd.
Je broer is je beste vriend en tegelijk diegene waarmee je het vaakst ruzie maakt. Dat zal wel een typisch ding voor broers zijn zeker. Maar als het erop aan komt dan staan jullie gereed om elkaar te verdedigen. Toch zorgen jullie ervoor dat mama en papa (en oma , opa en bomma) (nog meer) grijze haren krijgen.
Ik zal zeggen…. het huis is zéér levendig als jullie met zijn tweetjes thuis zijn. Maar ik voel ook enorm veel liefde. En hopelijk kunnen we dat zo houden. Want lief zijn voor elkaar, elkaar appreciëren , respecteren en plezier maken is zo belangrijk.
Lieve schat , WE LOVE YOU
No Comments