Onderweg naar huis in de auto, samen met Vince, kwam er plots… “Mama, wees eens eerlijk, maar echt héél eerlijk, niet liegen hé….” Ik dacht bij mezelf; oh ooowww… dit klinkt verdacht veel op de vraag die komt als ze niet meer in een bepaalde goedheilige man geloven. Het kan toch niet waar zijn dacht ik…
Wees eens eerlijk…
Maar die vraag kwam niet. Het ging over de fee. De tandenfee. Oh gosh… nu gaat hij de link best snel leggen denk ik. “Je moet echt niet liegen hoor, maar zijn het de mama’s en de papa’s die een centje geven en niet de tandenfee? Er flitsten allerlei dingen door mijn hoofd op die luttele seconden waarin Vince wachtte om mijn antwoord. Maar ik heb me altijd voorgenomen om eerlijk te zijn tegen mijn kinderen als deze vraag zou komen en ik keek dus met een verdwaasd hoofd naar achteren. Een dwaze lach verscheen op mijn gezicht. “Ja dus!”, zei Vince. “Ja…”, zei ik. Hij vroeg waarom dat we dan zeggen dat het de tandenfee is. Oké here we go, hét gesprek…
Waarom vertellen we dan zo’n dingen?
Vince was oprecht geïnteresseerd over waarom wij een verhaal verzonnen. Ik vroeg hem: het is toch leuk om in zoiets te geloven en uit te kijken naar het centje? Grote mensen doen dat soms om dingen leuker te maken voor kinderen. Ouders willen kindjes gelukkig maken en zo denken we dat jullie dit leuker vinden. Vond jij dat niet leuk? Hij antwoordde van wel… Maar dat we het nu niet meer moesten zeggen want hij wist het nu toch. Hij was ook helemaal niet boos, hij leek het zelfs wel ludiek te vinden en begreep het ook. Ik dacht nog bij mezelf; wat een slim kind heb ik toch… Ik vroeg hem of hij dan geen centje meer wou als zijn tand uit was… en hij zei dat het niet persé moest. Dat we de tandjes dan wel gingen bewaren in een doosje. Hij wou nog wel weten hoe we het dan deden. Ik zei hem dat we wachtten tot hij in slaap viel en dan de centjes kwamen leggen. Dat vond hij wel leuk.
Samen een geheimpje
Natuurlijk zei hij meteen: oei, maar Lex weet dit niet. Ik vroeg hem of we het misschien samen konden bewaren als een geheimpje, zodat broer nog wel kon uitkijken naar de fee… Dat vond hij wel leuk. Zo voelt hij zich groot. Samen met mama en papa een geheimpje bewaren… Sommigen vinden dit misschien liegen tegen je kind. Daar kan ik alle begrip voor hebben. Er zijn ook mensen die ervoor kiezen om aan zulke dingen niet mee te doen… Maar als ik zie dat mijn kinderen zo verwonderd zijn en er plezier in hebben, dan denk ik dat wij, voor onze kinderen, geen slechte beslissing hebben genomen. En als ik zie hoe Vince reageerde op de onthulling… en hij kan behoorlijk emotioneel reageren, dan denk ik niet dat we hem schade berokkend hebben… integendeel.
Bye bye verwondering…
Ik wachtte ook nog even op de vraag of dan de Sint wel bestond, maar die vraag kwam niet. Hij vertelde dat een kindje van de klas gezegd had dat de tandenfee niet bestond. Ze waren erover bezig geweest. Dat kind had gezegd dat het de mama en papa was. Even moest ik op mijn tanden bijten. Ik dacht: oh bah, de fantasie doorprikt. Alles brokkelt af als je ouder wordt. Geen fantasie meer, geen verwondering. Ik moest even slikken over die gedachte. Het gaat nu ook niet lang meer duren voor hij het weet van de Sint, daar ben ik zeker van. Hij is ook eerder een realist. Het verwondert mij dat hij de Sint zo serieus neemt, maar ik denk dat het is omdat hij hem al eens gezien heeft. En dat maakt het échter natuurlijk… Maar tot dan… hou ik nog even vast aan de gedachten dat ze uitkijken naar die periode van verwondering. Het leven is al serieus genoeg…laat ze maar even kind zijn…
XOXO Nathalie
No Comments