Ik voel me de laatste tijd meer verbonden met mijn kinderen

Sinds enkele weken voel ik een verandering… Vince is veel aanhankelijker, er zijn minder conflicten en als er nog eens woedeaanvallen zijn door teveel prikkels, dan duren die veel minder lang. Ik leer mijn kinderen steeds beter en beter kennen en ik moet eerlijk bekennen dat mijn eigen gedrag er veel toe doet. Verbondenheid met je kinderen, ik wist nooit wat ze bedoelden, maar ik denk dat ik aardig in de buurt kom. Geloof me vrij, de manier waarop én hoe je tegen kinderen reageert doet er veel toe. In het begin dacht mijn vriend dat ik ‘teveel toegaf’, maar ik denk dat hij nu zelf moet toegeven dat dit wel degelijk verschil maakt. 

Verbondenheid met je kinderen

Ik las veel over verbondenheid met je kinderen. Helemaal in het begin dacht ik… nou, dat is voor een ander type mensen weggelegd. Zo ben ik niet. Ik ben zelf hoogsensitief en heel extravert, ik kan me nooit zo gedragen als die mensen in de boekjes. Het is ook niet makkelijk: je visie, je gewoontes, je replieken helemaal aanpassen en veranderen. Sommige woordkeuzes veranderen. Niet steeds het woord ‘flink’ of ‘nee’ gebruiken. Niet meteen boos worden als ze even overprikkeld zijn, begrijpen waarom ze soms meteen uitbarsten door de kleur van de beker of omdat hun eten nog te warm is in hun beleving. Of waarom ze helemaal gek worden tijdens een uitstap dat je plande speciaal voor hen. Het is soms moeilijk om het te begrijpen. Maar ik … ik heb ondervonden dat je gedrag en jouw manier van reageren op je kinderen wel degelijk verschil kan maken.

lees ook: Hoe omdenken kan helpen bij “lastig gedrag” bij je kinderen

Anders reageren

Ik ben de laatste tijd anders gaan reageren. Ik ben me meer bewust van de woordkeuze die ik maak. Dat doe ik na het lezen van ontelbare boeken over hoogsensitiviteit, geloof me vrij. Ik heb geëxperimenteerd, gefaald, successen gehad. Alles eigenlijk. Maar het lijkt er wel op dat de laatste weken, mijn doorzettingsvermogen, vruchten afwerpt.

Mijn grootste inzicht is eigenlijk dat kinderen zich vooral begrepen willen voelen. Natuurlijk lijkt het in onze volwassen ogen belachelijk om moord en brand te slaan om een verkeerde kleur van beker. Maar in de belevingswereld van kinderen is dit op dat moment echt wél van belang. Hun gevoelens zijn ECHT.

In plaats van kwaad te worden of me te laten opfokken door hun abnormale (in MIJN beleving) reactie, reageer ik anders. Met begrip. “Oh ik zie dat jij echt verdrietig bent. Dat is geen fijn gevoel hé, hoe kunnen we dat oplossen…” Je ziet meteen al dat hun woede zakt. Daarnaast stel ik me de vraag: is het voor mij echt moeilijk om een oplossing te zoeken? Wil ik kost wat kost vermijden dat kinderen dan hun zin krijgen en een andere kleur beker hebben? Nee… Maken ze ruzie om hetzelfde speelgoedje? Dan zoeken we samen een oplossing.

lees ook: Hoe kan je empathie bij kinderen vergroten en ze leren omgaan met gevoelens?

Rustig blijven

Niet gemakkelijk… Verbondenheid met je kinderen, voor ik door had wat dat was… pfff. Maar ik denk dat ik aardig in de buurt kom. Vince is superaanhankelijk de laatste tijd. Ik ben ook meer bewust met hen bezig. Als ik met hen iets doe, dan doe ik dat met volle aandacht. Niet half. Ze weten dat mama ook vaak op de computer zit, voor haar werk. Maar ze weten ook dat ik veel met hen doe en dat nu dus heel bewust doe. Ik zeg hen elke dag dat ik hen graag zie, dat ik blij ben om hen te zien en overlaad hen met kusjes. Wanneer ze het moeilijk hebben of ruzie beginnen maken probeer ik een knop om te zetten. Een knop die ervoor zorgt dat ik zelf niet helemaal over mijn toeren raak. Ik zoek oplossingen, zet hen uit elkaar of probeer hen te kalmeren, af te leiden.

Er bestaat nu eenmaal geen magische knop waarmee je de situatie kan keren, je zal het samen moeten doen.

Het is niet altijd gemakkelijk en ook ik zal fouten maken. Dat doen we allemaal. Moederschap is trial and error. Maar het ‘beste’ dat ik kon doen in lastige situaties is kalm blijven. Het kostte me tijd en een totale mindshift, maar trust me, het werpt zijn vruchten af. De tijd dat kinderen de mond gesnoerd werden met een pak rammel is voorbij. Maar goed ook. Ik heb liever kinderen die naar mij willen luisteren omdat ze weten dat het teamwork is. Ik wil geen kinderen die bang zijn van mij of van hoe ik ga reageren. Ze moeten zich vooral veilig voelen en zichzelf kunnen zijn. En dan mogen ze gerust eens de grenzen aftasten. Doen we dat niet allemaal? Ik trek dat ook door naar andere kinderen. Kinderen van de klas bijvoorbeeld. Die weten ook goed genoeg dat als ik écht boos ben, daar een grondige reden voor is. Dat beseffen ze maar al te goed. Respect is wat ik kinderen (en vooral ook mijn eigen kinderen) wil meegeven. Empathie, ook een belangrijke. Ik leg heel veel uit. Waarom iemand doet wat hij doet, waarom ik iets doe, waarom ik reageerde op een bepaalde manier enzovoort…

lees ook: Kijk eens verder dan het gedrag van een kind, dan ontdek je iets moois…

Geniet

Verbondenheid met je kinderen is in mijn ogen een soort van wisselwerking. Je bent niet persé meer verbonden als je meer doet of speelt met je kinderen dan anderen. Je bent verbonden als je elkaar waardeert, respecteert en vertrouwd. Dat ze weten dat ze eens een uitspatting mogen hebben, dat ze weten dat ze de grenzen mogen aftasten, dat ze weten dat jij, ondanks ze een fout maken, er steeds zullen zijn. Onvoorwaardelijk. Met liefde en begrip.

lees ook: Boekentips voor ouders en kinderen die hoogsensitief zijn

 

XOXO Nathalie