Unicorns & Fairytales
moederschap My life

Sprongetje? Zeg maar reuzensprong!

Hallo? Waar is die kleine baby? Wat is er plots gebeurd? Hebben we iets gemist? 

Op een week tijd is er een enorme verandering ontstaan. Mister Vince heeft een enorme sprong meegemaakt… Plots stond er een vijfde tandje. Helemaal onaangekondigd, zomaar ineens. Op een ochtend toen Vince naar me lachte zag ik het. Een piepklein tandje naast de twee onderste tanden die er al stonden. Oké dan, welkom. Dat kon die moeilijke week mee verklaren.

In diezelfde week draaide hij ook de knop om en in plaats van achteruit te kruipen ging hij , op zijn manier, vooruit. Maar na 2 dagen racete hij door het huis. Ons kat kon even niet goed volgen en werd nog gekker van hem. Oh nee, kan dat ding nu ook al kruipen? Die maakt overdag dat ze zo vlug mogelijk buiten is. Mister Vince ging recht op zijn doel af: de kattenbrokjes. Oh no!

Hij vindt het allemaal prima! We zitten met een blij ventje. Als hij maar achter ons kan kruipen. Hij probeert zich ook recht te trekken op zijn knietjes. Af en toe even vallen hoort daar ook bij maar na een ‘boem patat’ komt er altijd (voorlopig nog) een lachje!

Maar… sinds 3 dagen klampt mister Vince zich vast zoals een aapje bij mama of papa wanneer we hem gaan afzetten bij de onthaalmoeder. Hij wil geen afscheid nemen. Het is even moeilijk voor hem als we weggaan maar al die andere kindjes en al dat speelgoed leiden hem gelukkig af. Hij mag nu ook tussen de grotere kindjes kruipen. Hij heeft ondertussen ook al kennis gemaakt met de grotere boze wereld en heeft al een duw en slag gekregen. Oeps!

Anyway, wat wil dat nou zeggen voor mama en papa: voortdurend mister Vince in het oog houden. Alles, maar dan ook alles omhoog zetten. We hebben een grote houten plaat die we voor de ingang naar de keuken zetten wanneer we even zeker willen zijn dat hij de kattenbrokjes laat liggen. Een hele constructie! De salontafel staat ook op een strategische plek en de zetel bouwen we soms om tot een grote speelruimte voor Vince. Uh… alles staat dan even op zijn kop.

Nou, kleine baby is niet meer…hij wordt echt een mannetje… What’s next?

XoXo Nathalie

You Might Also Like...

6 Comments

  • Reply
    Eilish (artisticstateofmind)
    4 maart 2015 at 21:39

    Wat leuk om te lezen!

    • Reply
      Nathalie
      5 maart 2015 at 19:53

      Dankje!!!!!

  • Reply
    Marijke
    4 maart 2015 at 22:03

    What’s next…. Nog veel meer hele mooie momenten en grote gezellige leuke momenten! Ze worden alleen maar leuker. (Op die keren na dat je ze achter het behang wilt plakken)

    • Reply
      Nathalie
      5 maart 2015 at 19:53

      Ja klopt! Ik kijk echt uit naar alle momenten maar soms kan je inderdaad echt even boos worden… Maar dat is vlug voorbij !

  • Reply
    Deborah
    6 maart 2015 at 11:38

    Ik herken dit zo! Ook mijn meisje zit in deze fase. Ze is zelfs binnenkort baby-af en is dan opeens dreumes. Raar he? En de ik-plak-je-achter-het-behang-momenten: ach ze horen erbij he…. Diep zuchten, tot 20 tellen en door! 🙂

    • Reply
      Nathalie
      6 maart 2015 at 18:33

      Ja inderdaad heel raar. Plots kunnen ze iets, van de ene op de andere moment!

Leave a Reply