Unicorns & Fairytales
Unicorns & Fairytales
moederschap Ontwikkeling

Hoe we het (slaap)gedrag van Vince aanpakten met een opvoedingscoach

We zaten met de handen in het haar. Onze lieve kleuter die altijd zo flink ging slapen vertoonde plots een heel ander gedrag. Wat begon met kleine veranderingen eindigde in een onhoudbare situatie waar we zo snel mogelijk uit moesten zien te komen. Er kwam tenslotte een baby aan en de werksituatie van manlief liet het niet toe dit verder te laten aanslepen. We probeerden alles maar vonden geen oplossing. Tot ik Lien De Vleesschauwer contacteerde, een opvoedingscoach aan huis die ik leerde kennen via een vriendin en die ik al eens inschakelde voor mijn blog.

 

 

Een opvoedingscoach? Bedoel je supernanny?

Voor sommigen klinkt dit wat raar. Een opvoedingscoach?! Dus een supernanny eigenlijk? Van op de televisie? Goh, daar kan je het misschien een beetje mee vergelijken. Toch is het niet zo raar wanneer je met haar werkt. Ze heeft er duidelijk kaas van gegeten. Je moet alleen die stap durven zetten, misschien je trots wat opzij zetten en eventuele oergedachten dat alles is opgelost zolang je maar praat met je kind en vraagt wat het probleem is (alsof kleuters van 2,5 hun ziel kunnen blootleggen en gaan zeggen: “liefste mama, ik ben eigenlijk aan het profiteren van de situatie en ik wil gewoon mijn zin hebben. En aandacht. Ik wil snoep als ontbijt en nooit gaan slapen want ik ben (geeuw, wrijf in de ogen) NIET moe. Zolang jij toegeeft is alles ok en als jij niet toegeeft ga ik krijsen tot jij mijn zin geeft…”.

Maar goed, wij maakten dus gebruik van een opvoedingscoach aan huis, mét resultaat. Maar ik zal even de situatie schetsen…

 

Die befaamde peuterpuberteit

Vince had natuurlijk die befaamde leeftijd van 2,5 en dan is het algemeen bekend dat kinderen wel eens een lastige periode kunnen hebben. In NL zeggen ze nog “peuter” maar in België werd Vince “kleuter” (hij ging naar de instapklas). De thuissituatie was ook vrij heftig: we verhuisden in augustus, Vince ging voor het eerst naar school eind oktober en ik was zwanger. Nu blijkt dat kinderen alles wat later verwerken. We dachten dus dat hij er allemaal best goed op reageerde maar waarschijnlijk hebben al die factoren wel iets te maken met zijn veranderde gedrag. Wat begon met kleine dingen: boos worden voor de domste dingen in onze ogen (spaghetti die ik gesneden heb voor hem zonder dat eerst aan hem te vragen, saus dat op een verkeerde plek ligt op zijn bord, iets wat wij doen en dat hij zelf wou doen…), tegenspreken (neen, neen en nog eens nee, herkenbaar?) en plots terug pipi en kaka in de broek. Een terugval dachten wij, een reactie op de komst van broer Lex of de peuterpuberteit!

Unicorns & Fairytales blog

 

Het grootste probleem: zijn slaapgedrag

Maar we stootten op het grootste probleem voor ons: Vince zijn slaapgedrag. Wat begon met een lichtje in zijn kamer, enkele knuffels en spullen de deur uit en de deur open laten staan, evolueerde naar 5 minuutjes blijven kijken aan de deur en eindigde in uren gekrijs tot één van ons mee op de kamer van Vince ging slapen. In het begin bleven we aan de deur zitten tot hij in slaap viel en dan was het in orde. Maar dit duurde niet lang want op de duur krijste hij de boel bij elkaar wanneer hij midden in de nacht wakker werd en zag dat er niemand meer was. We dachten eerst aan angsten. Maar dit gedrag begon hij plots ook bij oma en opa te doen en bij vrienden waar hij al enkele keren ging logeren. Er was dus meer aan de hand.

Nadien begon het alleen maar erger te worden. Even blijven zien was niet meer voldoende. Hij kwam uit zijn bed. Telkens weer opnieuw. Zo heeft manlief ‘s avonds en ‘s nachts ettelijke uren geprobeerd Vince opnieuw in zijn bed te leggen. De ENIGE manier om hem te doen slapen was om er naast te gaan liggen. Vince in het reisbed en papa in Vince zijn bed. Maar dat is niet hoe wij het wilden. We wilden hem ook niet bij ons in bed nemen.

Unicorns & Fairytales blog

Herkenbaar voor velen

We vroegen aan andere mensen met twee kinderen of dit normaal was en het bleek echt herkenbaar te zijn. Maar de oplossingen waren niet zo makkelijk. Ik vroeg tips en het viel me op dat vele mensen zoals wij dan maar een stuk toegaven. Sommigen namen de kinderen mee in bed (helemaal prima als  je dat zelf wil), anderen bleven uren wakker en sommigen negeerden het gedrag en gaven niet toe. Maar voor ons was één ding belangrijk om te weten: dit is niet abnormaal, er zijn nog gezinnen waar dit voorvalt. Oef…

Unicorns & Fairytales blog

Opvoedingscoach

We waren echt ten einde raad want met een newborn die het dag- en nachtritme nog omdraait en ‘s nachts om het uur wil eten, een man die in shiften staat én een kleuter die niet slaapt zag ik het persoonlijk niet zitten. Manlief had nog enkele dagen verlof maar die liep ook op zijn einde. Toen besefte ik plots dat ik Lien kon inschakelen. Zij is haar eigen praktijk begonnen als opvoedingscoach. Ik leerde haar enkele maanden geleden kennen en vroeg haar toen raad over het zindelijk worden. Het viel me toen al op dat ze echt wel wist waarover ze sprak. We konden het maar proberen, dacht ik. Ik mailde Lien. Ze stuurde meteen terug dat ze de dag erna ‘s avonds kon komen observeren. Yes please!! Gelukkig voor ons liet Vince zich van zijn beste (slechtste) kant zien en werd het Lien meteen duidelijk waar de oorzaak voor een deel zat. Met haar ervaring kon ze ons meteen met raad en daad bijstaan.

opvoedingscoach - unicorns & fairytales

De oorzaak

Deels is het de leeftijd. Op die leeftijd beginnen kinderen zich bewust te worden van “dromen”, zijn ze wel eens bang van bepaalde zaken en verwerken ze gebeurtenissen wat later. Ze tasten ook hun grenzen af en ontwikkelen een eigen willetje. Zonder het te weten voedden we zijn minder goed gedrag door te vaak toe te geven, in discussie te gaan en steeds zijn vragen (hoe repetitief ook) te beantwoorden. We geven hem eigenlijk aandacht. Of dat nu positieve of negatieve aandacht is maakt voor Vince op dat moment niet uit. Hij wil niet gaan slapen en zal er alles aan doen om dat uit te stellen en als wij er aandacht aan geven dan heeft hij zijn zin. Maar niet enkel op het gebied van slapen handelen we soms verkeerd, gewoon in de dagelijkse omgang ook merken wij. Consequent zijn en slecht gedrag negeren zijn hier de zaken die ik onthoud. Niet in discussie gaan is ook nog zoiets, of iets in vraagvorm stellen in plaats van te zeggen wat je wil. Natuurlijk weet je dat ergens wel maar als je heel bewust gaat terugkijken, dan besef je dat je vaak niet gepast reageert en zo het negatieve gedrag meer en meer in de hand werkt. Ze gaan steeds een stapje verder. Dit doen ze natuurlijk niet met kwade bedoelingen, het blijven tenslotte kinderen. Maar Lien gaf ons goede moed met te vertellen dat verkeerd gedrag snel kan afgeleerd worden als er geen verdere psychische (of andere) problemen zijn.

De oplossing

Lien kwam mee de situatie observeren en gaf ons concrete opdrachten. We moesten ons avondritueel doen zoals we altijd deden. Manlief was een boekje aan het voorlezen en Vince dronk zijn melk. Maar hij voelde dat het verhaal bijna was afgelopen en begon te zeuren over een deken. Lien zei ons Vince zijn afwijkende vragen te negeren zonder Vince zelf te negeren. Enkel zijn gedrag negeren. (In de loop van de dag had oma iets gezegd over een deken en dat wou hij nu gebruiken om tijd te trekken.) We mochten niet op zijn vraag ingaan en moesten over iets anders beginnen. Enkel omdat hij zo de situatie naar zijn hand wou zetten, want op zich is een dekentje geen probleem. Mijn vriend begon over iets anders en algauw gaf Vince het toch maar op. Eenmaal boven barste de hel los want uiteraard wou Vince niet in zijn bed. Hij liep weer de gang op. “Papa moet kijken”. Lien stond mee op de trap en vertelde aan mijn vriend wat hij moest doen. Hij moest zonder woorden Vince oppakken en weer in bed leggen, kusje geven, toestoppen en dat blijven herhalen. Vince werd in eerste instantie woedend en zei dat papa zijn mond moest opendoen. Ons hart brak maar Lien vertelde dat je Vince niet negeerde maar wél zijn gedrag en dat hij dat door heeft.

Door hem zonder woorden op te pakken en toe te stoppen laat je voelen dat zijn gedrag niet gewenst is maar dat je hém niet negeert.

Zo moesten we enkele dagen doorbijten. De ene keer ging makkelijker gaan dan de andere keer. De eerste keer duurde het 20 minuten en na 20 minuten zei Vince zelf: “Papa, ik ga nu maar eens slapen hé”. Ook zonder woorden (en proberend een lach te onderdrukken) ging manlief mee naar Vince zijn kamer. Hij kroop zelf in het bed en stopte zichzelf toe. Hij kreeg nog een kus van papa en … hij sliep. ‘s nachts werd hij wakker en moest manlief hetzelfde doen. De dag nadien deed ik het, want als 1 iemand dit gaat toepassen gaat hij op de duur enkel gewenst gedrag vertonen bij die ene persoon. Eigenlijk moet iedereen hetzelfde doen. De dag nadien ging bijna even makkelijk. Na enkele keren proberen bij mij ging Vince ook uit zichzelf naar bed.

Ook bij oma en opa

Ook al is het bij oma en opa vaak anders, met andere regels, en hebben kinderen dat besef wel, toch moesten oma en opa hetzelfde doen. Anders zouden onze pogingen teniet gedaan worden. Uiteraard probeerde hij daar hetzelfde. Maar ook hier kwam er resultaat na enkele keren de tips toe te passen van Lien. Gelukkig deden oma en opa wat we vroegen, ook al weet ik dat dit voor hen niet makkelijk is… Hij wordt daar namelijk echt wel verwend, wat mag hoor. Maar hij kan mensen zo rond zijn vinger winden en dat weet hij maar al te goed. Vooral zijn geliefde opa.

 Unicorns & Fairytales blog

Even een terugval

Na enkele dagen was er even een terugval waardoor we weer even de moed verloren. Hij begon er een leuk spelletje van te maken. Want hij wist dat we op de gang stonden. We moesten van Lien onze rug draaien naar hem. Maar wel laten voelen dat we er waren. Vince begon het wel leuk te vinden en kwam gewoon naast ons staan. Een beetje frullen en door de kamers lopen. Steeds weer uit zijn bed. We belden opnieuw Lien en ze drukte ons op het hart dat we goed bezig waren, dat dit normaal was. Hij wilde ons testen of we het wel meenden. Maar ze zei ook wel dat Vince er inderdaad een leuk spel van maakte. We kregen de orders om het traphekje goed dicht te maken en meteen naar beneden te gaan. Hem laten razen en voelen dat we het meenden was de enige oplossing. De volgende ochtend moesten we hem heel erg complimenteren voor goed gedrag. Dat laten razen was even slikken en niet zo goed voor mijn moederhart. We moesten ook de deuren dichtdoen want hij ging aandacht zoeken door in onze kamer met spullen te gooien. Want dan moesten we wel naar boven komen om te kijken wat hij deed. Ik hoorde (en zag in de lichtschemering) Vince een aantal maal naar zijn kamer gaan en terugkomen. Uiteindelijk is hij zonder wenen in zijn bed gekropen. Hij besefte dat het toch geen zin had want dat mama en papa niet gingen komen. Enkel om hem terug te leggen… Na een aantal dagen was gaan slapen geen probleem meer.

 Unicorns & Fairytales blog

En nu?

Voorlopig slaapt Vince al enkele dagen na elkaar door zonder ‘s nachts weer wakker te worden en gaat hij naar bed zonder zeuren, zonder wenen en kruipt hij uit zichzelf in zijn bed. Hij is vrolijk, lief en slaapt door tot de ochtend. Hij zegt nadien zelf dat hij flink is geweest en speelt het soms na met zijn Aapie. Ook zijn gedrag is veranderd. Hij lijkt ook beter uitgerust. Wat logisch is… Natuurlijk heeft hij nog steeds van die buien. Maar we merken dat we bij hem enorm consequent moeten zijn want anders draait hij alles naar zijn hand.  Soms trappen oma en opa er nog wel eens in (en wij ook hoor) want hij kan iemand echt goed bespelen. Dat mag ook wel. Maar we merken wel dat alles veel leuker is nu. Ook voor Vince want die merkt natuurlijk dat we zijn positieve gedrag extra hard belonen met enorm veel complimenten en ook wel soms met iets lekkers. Hij is weer onze vrolijke vent die flink gaat slapen zonder problemen en dat is ook voor mama en papa heel leuk! Allemaal dankzij de opvoedingscoach en de inzet van iedereen.  Nu moet zijn broertje Lex nog een goed ritme vinden…

 

 

Ook hulp nodig van een opvoedingscoach?

Lien komt eerst aan huis om de situatie te observeren en geeft je tips op maat. Wij waren geholpen met twee sessies! Ook stond ze stand-by met raad en daad. Je kan meer lezen en de gegeven van deze opvoedingscoach vinden op haar website.

 

Bedankt Lien, jij bent onze reddende engel geweest! 

XOXO Nathalie

 

You Might Also Like...

18 Comments

  • Reply
    Sabrina
    19 januari 2017 at 08:11

    Meegemaakt met de zoon. Het heeft bij ons 3 maanden geduurd. Ik wist het echt niet meer. Hij liep ook altijd naar beneden. Wij zijn op den duur op de trap gaan zitten zodat hij niet meer doorkon en hem genegeerd. Uiteindelijk kwam m’n lieve Mathis terug. Maar hier was het ook duidelijk een combi van zusje erbij en mama die opeens na 4m thuis terug moest gaan werken.

    • Reply
      Nathalie
      19 januari 2017 at 14:03

      Eigenlijk heb je een beetje hetzelfde gedaan als wij dus… Gelukkig is het voorbij gegaan he !

  • Reply
    Sarah
    19 januari 2017 at 10:32

    Wat goed dat jullie dit met hulp van de coach in orde hebben gekregen. Een goede nachtrust is tenslotte voor iedereen belangrijk. Iedereen wordt daar instant vrolijk van. Wij hebben eigenlijk een vergelijkbare method toegepast toen Tomas nog een baby was. Hij wou nooit slapen overdag en was doodop en daardoor dus ook een ongelukkige baby. Ik heb uiteindelijk tegen mezelf gezegd: “Dat moet beter kunnen” en eens logisch nagedacht. Wat ik deed? Wel, ik hield Tomas zo’n kleine 2 uur wakker (toen was hij ongeveer 2,5 à 3 maanden. Na die 2 uur telkens hetzelfde ritueel: slaapzakje aan, naar zijn donkere (!) kamer, slaapliedje zingen (heel kort), in bed en tutje in de mond. De eerste keren begon te wenen vanaf het moment dat ik hem nog maar neerlegde. Wat deed ik? Telkens hij begon te huilen ging ik de kamer binnen, gaf ik hem zijn tut en aaide 1 keer over zijn wang. Zonder iets te zeggen. Een kleine week ben ik veel (!) zijn kamertje moeten binnengaan alvorens hij sliep maar na 1 week sliep hij telkens meteen als een roosje. ‘s Nachts heeft hij steeds goed geslapen. Als hij occasioneel eens wakker werd, dan deed ik gewoon hetzelfde. Binnengaan, tut geven, aaien en weer weg. Dit is eigenlijk dezelfde method. Gedrag negeren maar niet Tomas zelf.

    Goed gedaan en vooral, goed volgehouden. Het is niet makkelijk maar het levert wel op!

    • Reply
      Nathalie
      19 januari 2017 at 14:04

      Dit is ook een beetje hetzelfde. Ja, het is niet altijd even makkelijk he… Volhouder wint zeker 😉

  • Reply
    Sofie Lambrecht
    19 januari 2017 at 10:37

    Ai nee dank je geen opvoedcoach voor mij

    • Reply
      Sofie Lambrecht
      19 januari 2017 at 15:05

      Zo even wat tijd voor een langere comment
      Het is niet makkelijk, opvoeden, omgaan met kinderen en hun behoeftes. Het is niet simpel om de oorzaken bloot te leggen en die ook effectief aan te pakken. Zeker niet als je moe bent en je eigen verwachtingen hebt.
      Toen je voor het eerst sprak over een opvoedcoach zei ik al dat ik vooroordelen heb, nouja dit had ik dus inderdaad in gedachten. Als ik doorklik zie ik ook de befaamde Triple P, nee helemaal niets voor mij. Daar sta ik helemaal niet achter. Maar ik lees dat jullie er blij mee zijn, dus geniet er nu van en op door naar het volgende hihi 😉 .

      • Reply
        Nathalie
        19 januari 2017 at 16:56

        Hihi, ik had wel al gedacht dat dit niets voor jou zou zijn, wat ook niet erg is he…
        Meningen kunnen verschillen . Voor ons is dit inderdaad de beste oplossing. Omdat we ook zien dat Vince veel vrolijker is en er helemaal geen slecht gevoel aan over gehouden heeft. Wij hebben echt “in dialoog” gegaan met Vince en dat hielp helemaal niet. Hij profiteerde er een beetje van bij wijze van spreken en zag alleen maar zijn ‘goesting”. Als die niet ingewilligd werd dan kwam er een woedeaanval.
        Thanx voor je comment.

        • Reply
          Sofie Lambrecht
          19 januari 2017 at 21:08

          Hoh ik denk dat het vaak eerder een kwestie is van visie en ergens wel of niet in geloven of wel of niet willen
          In dialoog gaan zou ik het niet noemen met een 2,5 jarige, niet de letterlijke zin van het woord althans daar ze natuurlijk nog te klein en niet taalvaardig genoeg voor (bij onze 7 jarige lukt dat al redelijk). Laat staan dat de verbinding tussen hun rechter en hun linkerhersenhelft al goed hebben. Daar gaat het ook net om natuurlijk, wij als ouders kunnen helpen om die verbinding te leren leggen. Maar euh dat ging ik allemaal niet typen dus ahum fijn avond Nathalie 😉

          • Nathalie
            20 januari 2017 at 09:27

            willen was er wel… het lukte gewoon niet hihi. 😉 Maar een kwestie van visie en ergens in geloven is het wel 🙂 Ik geloof ook wel in het positief benaderen van kinderen maar ik geloof ook dat er ergens duidelijke grenzen moeten zijn. En iedereen vult dat zelf in 😉 Ben er van overtuigd dat wij (als ik JIJ en ook wij) goed bezig zijn als je onze pagadders ziet. Ze komen niets tekort en vooral geen liefde. hihihi KUS!

  • Reply
    Anna Helena
    19 januari 2017 at 13:31

    Mooie getuigenis. Een moederhart krijgt toch veel te verduren hé. Het gedrag negeren en niet het kind, dat probeer ik ook toe te passen maar niet altijd even makkelijk vind ik. Veel succes ermee!

    • Reply
      Nathalie
      19 januari 2017 at 16:57

      Dat is ook niet makkelijk! Maar wel mogelijk blijkbaar.

  • Reply
    Jess
    19 januari 2017 at 13:52

    Wat een verhaal, je hebt een paar drukke weken achter de rug. Dat moet vermoeiend zijn geweest. Dit zou totaal niet onze manier van aanpakken zijn, maar zo fijn dat dit gewerkt heeft voor jou. Heerlijk genieten nu van je twee mannetjes.

    • Reply
      Nathalie
      19 januari 2017 at 16:58

      Ja inderdaad wij zijn er heel blij mee! Ik ben ervan overtuigd dat andere manieren ook misschien zouden werken voor bepaalde kinderen maar bij Vince werkte “in dialoog” gaan niet.

  • Reply
    Pauline
    19 januari 2017 at 13:55

    Wat fijn dat jullie met een beetje hulp er uit zijn gekomen! Helemaal niet raar om hulp in te schakelen, ik vind dat juist heel goed. Die peutertjes/kleutertjes kunnen er wat van soms he… Wij hebben ook dezelfde fase gehad, en heel soms komt hij weer eens een paar dagen voorbij.. enorm vermoeiend is het. Ik ga eens wat tips onthouden uit je verhaal, wellicht helpen ze ons ook nog wat opweg mocht het weer eens zover zijn ;). Fijn dat je het verhaal zo hebt gedeelt, ik denk dat veel ouders er erkenning in zien of iets mee kunnen.
    Xx

    • Reply
      Nathalie
      19 januari 2017 at 16:59

      Ja ik denk ook dat velen hetzelfde meemaken maar misschien op andere manieren oplossingen zoeken. Voor ons was dit een goede oplossing en nu we het geprobeerd hebben zagen we ook dat Vince er zelf ook mee gebaat is. Hij is echt vrolijker!

  • Reply
    Jennifer
    19 januari 2017 at 22:30

    Ik kan sommige commentaren begrijpen. Wij proberen ook zoveel mogelijk het natuurlijk opvoeden.
    Maaaaaar.. Ik ken ook Lien! Haar zoontje zat in m’n klas. Ze is zeker niet de typische ‘supernanny’, het is een vrouw vol liefde. Dus jullie zaten zeker goed, vast ook daarom dat het goed bij jullie paste. Fijn dat je het kon oplossen, komt er weer wat ‘lucht’. Liefs!

    • Reply
      Nathalie
      20 januari 2017 at 09:30

      Ik ook hoor. Natuurlijk opvoeden is mooi en ik heb daar respect voor. Alleen zijn wij niet voor alle aspecten (bvb het samen slapen als ze wat groter zijn enzo) Met de baby slaap ik nog samen. Vanaf hij gaat doorslapen gaat hij wel naar zijn eigen bedje 😉 En idd Lien is echt heel lief. Maar zo zie je ook dat als je die personen kent je een andere kijk op ze gaat hebben terwijl je misschien na het lezen van deze post (en je zou haar NIET kennen) zo iets zou hebben van: JAAAA zal wel 😉 hihi. KUS!!

  • Reply
    We gingen met ons kind naar een opvoedcoach. Voila, 't is eruit. - Ester Depret
    31 januari 2017 at 22:11

    […] heb ik getwijfeld om hierover te schrijven. Het was uiteindelijk een artikel van collega-blogger Nathalie dat me over de schreef trok. Zij kwam met hun verhaal naar buiten en gaf me het gevoel dat ik niet […]

Leave a Reply