Een potje ploeteren in de modder!

Gisteren was het zover, mijn eerste wedstrijd korfbal sinds vorig jaar en 4 maanden na mijn bevalling. Een driehoekstornooi dus we moesten 2 wedstrijden spelen. Aangezien ik nog niet helemaal in topvorm ben en naar de kiné moet gaan verliep dit wat stroef. Toch een volledige wedstrijd kunnen uitspelen!

Veel ploegen in België hebben inmiddels een kunstgrasveld maar sommigen hebben dat geluk echter niet. Zij beginnen dan meestal met een mooi grasveld om na 10 minuten in een modderbad te eindigen. Dat was vandaag ook het geval, maar hey, zo was het vroeger altijd! Ik noem het dan ook ‘old-school korfbal’.

Ik ben begonnen bij een ploeg dat als veld een heuse zandbak had. Geen sprietje gras te bekennen. Ploeteren door het zand en als het regende in de modder. Niemand die klaagde. Maar nu we vewend zijn met de kunstgrasvelden is het andere koek.

 

Eigenlijk wilde ik maar even proberen. Je weet wel, eens 10 minuutjes invallen en zien wat het geeft. Maar omdat we net met voldoende spelers waren werden 10 minuutjes meteen een hele wedstrijd (2x 30 minuten). Nu ben ik iemand die er volledig voor gaat dus ik stond er dan ook de volledige 60 minuten. Het ging nog niet zoals het hoorde (veel pijn en nog niet in vorm…) maar voor een eerste keer terug op het veld viel het best mee…

Na de wedstrijd had ik wel veel pijn aan de rug en het bekken. Ik merk wel dat alles nog niet op zijn plek zit… Wat later moesten we weer spelen tegen een Nederlandse ploeg (uit Nieuw-Zeeland). Vind ik altijd leuk want die zijn hard maar vinden het ook niet erg als je hard terug bent! Die zeuren tenminste niet als ze een duwtje krijgen dat binnen de perken is. Na een hevige stortbui kwam het zonnetje er weer door maar moest is na een kwartier de handdoek in de ring gooien… De pijn was te hevig.

We zijn er dus nog lang niet maar na training en oefeningen bij de kiné komt dit hopelijk terug in orde! Dat is toch één van mijn 101 doelen…

Een cava’tje na het tornooi verzachtte de pijn! Santé!