Lieve Lex,
Ik kan niet geloven dat je volgende maand twee jaar wordt. De babyperiode ligt echt al ver achter ons en je bent een écht ventje aan het worden met een eigen karaktertje. En wat voor één. Jij bent ontzettend lief. Maar écht hé… Vandaag nog wou je zo graag een autootje uit Vince zijn rijtje (Vince had zijn auto’s naast elkaar gezet) en moest je het eerst aan Vince vragen van mij. Dat deed je zo: “Affeblief auto hebbe, Vinceje?” ( en ja, jij verkleint zijn naam. Cute!) Je broer zei “ja” en je mocht het nemen. Toen zei je: “Danku Vince” en ging in de bak een nieuwe auto halen om in de plaats te zetten. Dat was zo lief. Zo’n dingen doe je dus veel. Zo van die kleine gebaren die veel betekenen. Uit jezelf. Komen knuffelen, kusjes geven, alles netjes opruimen…
Wij knuffelen heel veel thuis alsof ik die eerste maanden wil goed maken. Die waren niet gemakkelijk. Een huilbaby, zo kon ik je het beste omschrijven. Het is echt niet gemakkelijk om met een huilbaby om te gaan. Ik was altijd heel blij wanneer je eens stil was. Ik voel me erg schuldig over de momenten dat ik je met plezier even weg legde in de hangwieg. Nog steeds ben je enorm energiek, net zoals je broer en ben ik blij als jullie eens wat stiller zijn hahaha. Maar… knuffels geven, daar maken we altijd tijd voor.
Samen hebben we wel al een weg afgelegd van dokters en ziekenhuisbezoeken. Nooit heel ernstig buiten één keer, maar je moet wel voortdurend puffen en we zijn nog steeds aan het uitzoeken wat er aan de hand is. Waarschijnlijk heb je een beetje een zwakker immuunsysteem. Je bent vaak ziek maar gelukkig valt het al bij al nog mee. Er zijn veel ergere dingen. Maar jammer genoeg heb je wel al veel antibiotica moeten nemen en dat is natuurlijk minder goed.
Net zoals je broer kan je al heel goed praten. Je zwijg ook geen 5 minuten. Het is te zien dat jullie mijn kinderen zijn. Ik wist niet dat genen zoveel deden. Ik zie zoveel eigenschappen van mezelf in jullie, dat is niet normaal. Zonder eng moeite kan jij duidelijk maken wat je wil. Het is zo grappig om jou bezig te zien met al die gebaren.
Moest je even goed slapen dan praten dan zou het allemaal rozengeur en maneschijn zijn hier. Maar helaas pindakaas voor ons want als er nou 1 ding is dat bij jou helemaal niet goed gaat deze twee jaar dat jij op de wereld bent, dan is het slapen. Hoe kan dat nou toch dat jij het daar zo moeilijk mee hebt? Tegenwoordig mogen we wel blij zijn dat je goed gaat slapen maar je wordt dan tussen half 5 en 6 wakker en staat klaar om naar beneden te gaan. Als we een beetje geluk hebben kunnen we op de zetel verder slapen maar als je besloten hebt dat je wakker bent dan zitten we dus in het midden van de nacht (ja sorry, voor mij is dit écht nog geen ochtend) beneden. Please… dit is mijn nieuwjaarswens , laat ons een beetje beter slapen ‘s nachts. Please? Je zou mama en papa zoveel plezier doen hahaha.
Jij bent enorm fan van Brandweerman Sam. Ik kan me niet herinneren dat Vince ooit zo fan was van iets. Alhoewel… misschien een beetje van Bumba. Hoewel dat die fase weer helemaal aan jou voorbij gegaan is. Jij kent Bumba wel maar het boeit je niet zo. Meteen zoals grote broer Paw Patrol en Sam. Dat heb je met die grotere broers hé, die geven het voorbeeld. Jij kijkt zo erg op naar Vince. Zo leuk om te zien. Ruzie maken kunnen jullie wel als de besten, maar lief zijn tegen elkaar kunnen jullie ook. Zolang dat allemaal in evenwicht is ben ik een tevreden mama.
Nu ga ik nog een maand genieten van een kind waarvan ik kan zeggen dat hij nog een x aantal maanden is. Want vanaf twee jaar beginnen we te tellen in jaren. De babyperiode is écht écht écht voorbij. Snik.
XOXO mama
No Comments