Unicorns & Fairytales
moederschap My life

Hectische dagen als mama

Van één naar twee, dat valt best mee? Wie zegt dat? Nou ja, ik kan me best voorstellen dat het voor sommige mensen meevalt. Maar wij vinden het best zwaar. Lex is niet bepaald een voorbeeldbaby. Lief, schattig, lovable, dat allemaal wel. Maar huilt veel. Met een man in shiften kan het best hectisch worden…mijn hectische ochtend als mama zijnde.

 

Mama heeft de nacht

Wanneer manlief de nacht of de vroege shift heeft staat deze mama namelijk ook met de nacht. Flesjes geven. Voorlopig slaapt die met de nachtshift thuis nog in de woonkamer op de zetel. Dat allemaal uit schrik om Vince wakker te maken. Met zijn recentelijk verleden van slaapproblemen zijn we er nog even niet gerust in. Eigenlijk niet slim misschien want zo wordt hij het niet gewoon. Maar ach, om elkaar nachtrust te gunnen is dat dan weer excuus nummer 2 en excuus nummer 3 is dat we alles bij de hand hebben: pampers, flesjes, microgolf, de pot voeding, water, …

Het ideale plaatje (komt af en toe wel voor…)

Maar goed. Zo om de 2 a 3 uur wakker worden en om 7 uur is het tijd om Vince wakker te maken. Met wat geluk slaapt op dat moment Lex nog en kan dit zonder gehuil (ja, had ik al gezegd dat hij veel huilt?). Indien ik voor 7 uur wakker ben maak ik Vince zijn boterhammen en fruit klaar. Eens beneden drinkt Vince melk en ziet hij even televisie. Dat is het enige moment van de dag dat hij naar de televisie kijkt. Hij heeft er verder geen interesse in. Boterhammen krijg ik er ‘s morgens bij hem niet in. Niet veel eigenlijk. Tenzij snoep maar dat doen we niet. Duhh! Tijdens zijn melkmoment maak ik zijn boterhammen klaar, laad ik zijn boekentas in en drink ik af en toe van mijn koffie. Ik kleed Vince aan, laat zijn tanden poetsen, laad Lex in (die rustig ligt te liggen…) en we vertrekken naar school. Dat is het ideale plaatje. Of zou het kunnen zijn.

De realiteit (tja…)

De realiteit wil wel eens dat Lex net begint te huilen voor eten wanneer Vince moet aangekleed worden. Snel voeden heeft geen zin want Lex doet er minstens een half uur over. Dan nog heeft hij maar de helft gedronken. Vince vindt het deze keer grappig om weg te lopen en zo hol ik achter een kleuter aan rond de tafel terwijl er op de achtergrond een baby ligt te huilen. Zijn tandenborstel port hij overal, behalve in zijn mond. Met 1 been laat ik de wipper bewegen terwijl ik met Vince vecht om zijn kleren aan te doen. Ik moet bijna zijn armpje breken voordat hij meewerkt maar na veel onderhandelen (en misschien dreigementen of als…dan… ) krijg ik hem aangekleed. Ik strooi met complimenten hoe flink hij is en dat hij zo een mooi voorbeeld is voor zijn kleine broer. Vlug doe ik mijn schoenen aan en onderweg naar Vince, die weer ergens verstopt zit, doe ik mijn jas aan die ik waarschijnlijk verkeerd dichtknoop. Eenmaal aangekleed neem ik Lex en steek hem in de maxi-cosi. Dat vindt hij niet leuk en huilt. Nog eens. Maar uit ervaring weet ik dat dit meteen stopt als je de maxi cosi oppakt. Dat laat ik dus aan mij voorbij gaan. Fuck, tijd! “We moeten dringend vertrekken”, roep ik. “Ik moet pipi doen…” Shit. Vince naar het potje. Weer kostbare minuten verloren. Vince in de auto, Lex in de auto en mama in de auto. Yes, rustmoment. Een hele rit naar school krijg ik vragen zoals: Mama? Waar is papa? Wordt het licht? Waarom rijden we niet door? Waar is de kraan? Kijk een vogel… Best leuk. Of we zingen mee met de liedjes van Kapitein Winokio. We staan in de file. Ook al is de rit naar school zonder verkeer 7 minuten, meestal doen we er een half uur over want er zijn werken in de (hele lange) straat waar we wonen. Oh ja en de brug staat open. Op de één of andere manier moeten ook boten tijdens het spitsuur plots doorvaren.

Met de maxi cosi in de ene hand en Vince in de andere hand sleep ik iedereen en alles naar school, om dan net op tijd (of net niet) aan de rij te komen. Ik denk bij mezelf: respect voor al die andere moeders en vaders en sorry, sorry dat ik jullie veroordeelde toen ik zelf kinderloze leerkracht was en me afvroeg waarom jullie niet op tijd konden komen.

Na een ochtendrush zit ik in de auto op de terugweg naar huis. Met Lex… die nu nog gewoon baby is en in zijn maxi cosi ligt te slapen. Ik bedenk dat ik nog niet gedoucht ben, mijn haar nog in dezelfde staart of knot is (met wat uitstekende plukken) zoals de avond ervoor en met nog wat restjes mascara die overal hangen behalve aan mijn wimpers. Schoenen die niet onder mijn outfit passen en een lege maag. Maar ik heb het gered. Vince is op school en Lex ligt te slapen. Eenmaal thuis probeer ik het huis aan kant te zetten, zelf iets te eten en even ontspanning te nemen. Tenzij kleine man er anders over denkt.

Gelukkig hoef ik nog niet meteen te gaan werken…Oef.

(PS: zo gaat het gelukkig niet altijd hoor… maar soms wel…)

 

Hoe gaat het bij jullie? 

XOXO Nathalie

 

 

You Might Also Like...

9 Comments

  • Reply
    Jess
    22 februari 2017 at 08:49

    Pfoe seg. Heftige ochtend. Mssn domme vraag. Maar vind je het net een gemak dan Vince naar school is. Dus je enkel Lex heb de rest van de dag. Of zou niet naar school gemakkelijker zijn? Niet de Rush en opstaan?

    • Reply
      Sofie Lambrecht
      22 februari 2017 at 11:01

      Ik vond het veel makkelijker toen ze hier nog niet naar school gingen, ik kreeg 3 kindjes voordat de oudste naar school moest gaan.
      Onze derde was 5 maanden toen onze oudste naar school begon te gaan.

    • Reply
      Nathalie
      22 februari 2017 at 11:30

      Ik vind het wel makkelijker nu Vince naar school gaat. Ik heb het in het weekend en woensdagnamiddag ‘moeilijker’. Nu nog he. Hihihi

  • Reply
    Sofie Lambrecht
    22 februari 2017 at 11:03

    Geef jezelf wat krediet meid, hij is nog altijd “pas geboren” 😉 echt dat komt allemaal beter en op zen plooi, geef het nog wat tijd.

    • Reply
      Nathalie
      22 februari 2017 at 11:31

      I know, I know, maar respect voor u sense met je 5 kids…

  • Reply
    Ester
    22 februari 2017 at 12:31

    Phoe heftig :(. Zelf heb ik het niet zo heftig ervaren, maar Jules was ook nog erg klein en ging gewoon naar de creche.
    Of ik er nu om 8u30 stond met Jules, of om 12u.. dat maakte geen verschil. Ik deed het op mijn gemak.

    Hopelijk vind je snel je draai en remember: het komt allemaal goed ! xx

  • Reply
    Joke
    22 februari 2017 at 14:16

    Klinkt heftig! Heel benieuwd hoe dat hier gaat gaan. Elli gaat dan nog lang niet naar school, dus hopelijk valt die rush dan nog een beetje mee. Hopelijk vinden jullie snel een goed ritme!
    X.

  • Reply
    Robbin
    22 februari 2017 at 15:34

    Chapeau!! Ik ben vaak een week alleen als de man van huis is om te gaan werken voor een week. Hoewel ik een fijne zwangerschap heb, vind ik het toch zwaarder dan bij de eerste x. Zeker als je met een peuter in huis zit die volop in de ‘nee’fase zit. Ik vraag mij dikwijls af hoe het gaat zijn met 2… en zeker die weken dat ik er alleen voor ga staan. Hopelijk gaat het huilen snel over bij Lex en kan ik mss nog wat leren van jouw tips & tricks in de toekomst 🙂 x #succes#gedoetdagoe

  • Reply
    Paulien
    24 februari 2017 at 08:19

    Wij vonden (en eigenlijk nog altijd) de overgang van 1 naar 2 ook heel zwaar. Ook zoals je zegt, als de ene wat aandacht wil is de andere niet noodzakelijk ‘stil’. Nu begint alles stilletjes aan in zijn plooi te vallen, maar van als er iets onvoorzien gebeurt, is alles terug hectisch. Achja, zo kan het alleen maar verbeteren hè 🙂

Leave a Reply